Montréal en Québec

Bonsoir a tous ,
Dinsdagmorgen half 10, de start van onze reis naar Canada. Gepakt en gezakt, want we gingen natuurlijk wel naar het Hoge Noorden dus op alles voorbereid. De reis zou 3 of 4 uur duren en Ebben, de zoon van 17 reed tot aan de Canadese grens. En ja, dat is hier heel normaal. Want vanaf 15 jaar kunnen kinderen in Vermont een permit krijgen om een auto te mogen besturen. Dat betekent dat ze met een volwassene van 25+ , meestal dus een van de ouders, kunnen gaan oefenen in het autorijden. Gedurende die tijd moeten ze ook een aantal lessen theorie volgen, maar een examen hoort daar niet bij. De permit houden ze voor minimaal 1 jaar en als ze 16 zijn geworden kunnen ze opgaan voor een rijbewijs. Dat betekent 10 uur les van een instructeur en daarna een praktijkexamen van een kwartiertje in hun eigen (familie) auto. Als ze het rijbewijs hebben mogen ze de eerste 3 maanden of alleen in de auto rijden of met een van hun ouders. Van maand 3 tot maand 6 mogen ze familie, broers of zusters in hun auto vervoeren maar geen vriendjes. Daarna zijn ze klaar voor het grote werk. Nu kan op deze wegen een blind paard ook geen kwaad want ze zijn breed met weinig verkeer, en de maximumsnelheid is 90 km, maar toch. Gelukkig bleek Ebben een rustige chauffeur die ons tot aan de grens bracht. De grens was een serieuze aangelegenheid. Alle paspoorten bekeken, vragen gesteld over de Hollanders ( hoelang kennen jullie ze al, waar komen ze vandaan, waarom ga je naar Canada, wat heb je bij je) Met een stempel, hoera, hoera, mochten we verder.
En dan het Canadese platteland. Nu begrijp je waarom Nederlandse boeren naar dit land verhuizen. Het is heel plat, lekker vertrouwd natuurlijk, met eindeloze akkers, nu nog omgeploegd en bruin, maar in de zomer vol mais en graan. Reusachtige silo's bij boerderijen. Immens uitgestrekt met weinig bebouwing, een paradijs voor een farmer. Overigens geen koe te zien maar misschien nog wat aan de koude kant.
In Montréal had Beth een leuk hotel gereserveerd in het oude gedeelte van de stad. Zij houdt de specialiteiten op culinair gebied in de gaten, dus onze late lunch bestond desgewenst uit poutine, een gerecht van frites, kaas en jus. Een typische delicatesse uit dit gebied. Heerlijk maar daarna kun je geen pap meer zeggen. Daarna rondgedwaald door de kleine straatjes van Vieux Montréal. De stad ligt op een eiland in de St. Lawrence River. Oorspronkelijk bewoond door Indianen maar in de 16e eeuw bij toeval ontdekt door een Fransman op weg naar China. Nog geen gps in die tijd. Vanaf die tijd kwamen veel Franse avonturiers richting Montréal en ook Québec. Het is een heel Europees aandoende stad, wat gebouwen en stadsinrichting betreft. Frans is de voertaal en men houdt zich daar strikt aan.Er zijn wat ruzies over uitgevochten. In winkels, restaurants etc. wordt men altijd in het Frans begroet en desnoods gaat men daarna over in het Engels, soms met een sterk Frans accent. Bijzonder om in Noord-Amerika overal Frans te horen, ineens had ik het gevoel weer in Europa te zijn.
We zouden maar 24 uur blijven dus in hoog tempo een aantal highlights gedaan. De werkelijk schitterende Basilique Notre Dame, een kapelletje voor de vissers met een groot Mariabeeld op het dak, het archeologisch en historisch museum, war we ook een prachtige tentoonstelling over de Grieken bezochten ( het bloed kruipt tenslotte waar het niet gaan kan) en, voor we de volgend dag vertrokken, een snel bezoekje aan Mont Royal, een 228 M hoge rotsklomp midden in de stad, met een heerlijk park in de zomer en een schitteren uitzicht en wijds uitzicht over de stad. Dat laatste ook in het voorjaar en de rest van het jaar.
En dan door naar Québec. Inmiddels waren we 2 vakantiegangers kwijt geraakt, terug naar huis. Dus bleef Han over met een harem van 3 generaties vrouwen.
Als dat maar goed gaat........ Morgen verder want ook voor mij gaat het licht nu een beetje uit. Dus bonsoir et bonne nuit.