Glitter en Glamour

Zo langzamerhand komt ook aan dit reisdagboek een eind. Dit wordt alweer het voorlaatste verslag van uit een dris en koel Marston Mills. Gisteren was een rustige en gezellige rommeldag. We heen wat boodschappen gedaan en de laatste kadootjes gekocht. Han schikt zich want tegen de overmacht van 2 vrouwen kan hij niet op, eentje lukt af en toe nog wel. We zijn op bezoek geweest bij de vader van Phyllis die er gelukkig een stuk beter uitzag dan 2 weken geleden. Het was ontroerend hoe blij hij was om ons weer te zien. We hebben een tijdje met hem gepraat en hij mag waarschijnlijk vrijdag weer naar zijn kamer in het verzorgingshuis. Voor beiden een grote opluchting al moet je hier, net als bij ons, ook alle zorg inkopen en regelen.
Daarna zijn we op bezoek geweest bij een zwager van Phyllis en zijn vrouw. Zij maakt mooie en creatieve quilts en hij prachtige houten beeldjes. Leuk om hen daarover te horen vertellen en ik ben super jaloers op haar quiltruimte.
Uit eten geweest voor een late lunch, vroeg diner en de avond besloten met Midsummer Murders, ben en Jerry's en eigen gebakken cake.
Vandaag een prachtige, zij het wat frisse dag voor een gepland bezoek aan Newport, Rhodes Island. We zijn van plan een tweetal mansions te bekijken. Mansions zijn supergrote, uitermate luxe huizen. Deze dateren van eind 19e en begin 20e eeuw. Het zijn er een stuk of 15, gered van de onderhand door The Preservation Society of Newport. Het zijn allemaal zomerhuizen dus maar enkel weken per jaar bewoond. Als je de inrichting en de ligging bekijkt kun je je als zuinige Hollander alleen maar verbazen, maar ook dit is Amerika. We begonnen bij The Breakers, het huis van de familie Vanderbildt. Opa en papa hadden inmiddels al een fortuin vergaard van 70 miljoen als bazen van de New York Railway. De zoon, Cornelius Vanderbildt ll liet dit huis bouwen met 70 (!!!!) kamers, jawel. Het was ook een groot gezin met 7 kinderen dus ik begrijp best dat ze wat ruimte nodig hadden.
Op geld werd natuurlijk niet gekeken dus vooral de begane grond was, vermoed ik, een lust voor het eind 19e eeuwse oog en jaloersmakend voor de buren. Enkele details, de grote hal was ruim 2 etages hoog vol goud en glitter met een want men noemt elegante statietrap, er was een ontbijtkamer, een eetkamer en een zitkamer, een biljart,
kamer voor de mannen en een aparte kamer voor de vrouwen, een privé-zitkamer voor de familie, alles met een eigen thema en inrichting in originele stijl. Ipv van zilver gebruikte men bv platina want dat werd niet dof.
Meneer had een marmeren bad, wat 3 keer gevuld moest worden voordat het marmer de juiste badtemperatuur had. Je kon het overigens ook vullen met zoutwater voor het ultieme ik-lig-in-de-oceaan-gevoel. Meneer en mevrouw hadden elk hun eigen slaapkamer. Dat was gebruikelijk want ze gebruikten deze ook als kantoor en mevrouw voor de ontvangst van vriendinnen. Daarom was haar kamer wat groter natuurlijk. Het huis lag aan zee met een prachtig uitzicht. Het sociale leven in die tijd viel beslist niet mee begreep ik. Men leefde volgens een strak schema, de maaltijden op een vast moment, naar het strand op een vast moment, elke dag ontvangst van vrienden en bekenden, een paar keer per dag andere kleren aan, ja rijk zijn was een zwaar leven.
Ontvangst van gasten, we weten het vanuit Downton Abbey,was ook niet een kwestie van een hapje en een drankje. En hoe meer gasten hoe leuker, dus geen 10 mensen , maar lekker veel, zo'n 400 of zo. En liefst een diner van 8 gangen of zo met bal na. En ja daar hoorde wel wat personeel bij, zo'n 40 man / vrouw, met natuurlijk een Franse chef-kok.
Gelukkig droeg papa Vanderbildt zijn kinderen wel op het personeel met respect te behandelen.
In deze tijden telefoneerde men elkaar niet, dat was zo onbeleefd en bovendien een eng apparaat. Nee, je schreef een briefje en liet dat brengen door de Footman en die ging ook echt te voet, als een soort menselijke email dus.
In 1947 werd het huis voor 1 dollar door de erfgenamen verkocht aan de Stichting die het openstelde voor het publiek en het nog steeds onderhoudt. Men vindt het hier belangrijk deze huizen, die een andere kant van Amerikaanse samenleving laten zien, voor toekomstige generaties te bewaren. En dit huis is nog helemaal in originele staat, dat maakt het ook heel speciaal. Het voelt een beetje als op bezoek bij de Amerikanse Royal Family, al zie ik Willem -Alexander nog niet in zo'n marmeren badkuip liggen.

Het tweede huis dat wij bezochten werd bewoond door de familie Berwind, rijk geworden in de kolen. 36 miljoen kostte hun optrekje, en was wat simpeler, als je dat op dit niveau kunt zeggen dan het eerste huis. Wat minder kamers en wat minder overdadig ingericht, maar ook hier was de overdaad zichtbaar. Men vermoedde Romeinse voorvaderen te hebben en had daarom een hele kamer aan Scipio gewijd. Met grote schilderingen en een borstbeeld. Hoe dat precies in zijn werk was gegaan vertelt men er helaas niet bij.
Er was een kamer met Chinees lakwerk op de muren en grote Vlaamse tapijten aan de muur.
Het huis had een inpandige kas waar men zelfs sinaasappelen kon laten groeien. Uitzicht op de tuin, bestaande uit een grasveld met grote bomen. Griekse beelden en vazen op het terras, zo'n beetje als onze tuinen dus ( haha) .
Het was een wat moderner huis met elektriciteit en een intercom systeem vanuit alle kamers, zelfs vanuit de badkamer.
Opvallen was dat de begane grond bij beide huiEn het meest overdadig was ongericht. Begrijpelijk want daar kwamen ook de meeste gasten. De 1e verdieping met slaapkamers, badkamers en inloopkasten, was een stuke simpeler.
Het personeel sliep op de bovenste verdieping en had een eigen achtertrap naar de keukens en werkruimtes. Hard werk met alleen een avond en een middag in de week vrij, maar men maakte ook in zeker zin deel uit van deze pracht en praal.
Heel tijdgebonden deze Mansions, maar ook nu nog kun je ze vinden. Pracht en praal die horen bij veel geld.
Overigens heeft Newport ook een heel mooie haven met grote en kleine jachten. Nu nog op de wal of verpakt in plastic langs de kant, maar in de zomer super druk.
Wij hebben heerlijk gegeten in een restaurantje met uitzicht op een deel van de haven. Daarna gewoon weer terug naar de Cape.
Nu rest ons nog het inpakken van de koffers, morgen zonder gps naar Boston om de auto in te leveren ( spannend) en dan om 7.15 pm vliegen we terug naar Nederland.
Mijn allerlaatste aflevering schrijf ik donderdag, weer met de beide voeten op de Hollandse aarde en met een Smerikaanse jetlag. Tot dan en liefs, Mea