De Cape en Vermont

Lieve blog-lezers,
Eindelijk een bericht vanuit een zomers Amerika, waar het voelt als thuiskomen. Maar ik neem jullie even mee naar ons vertrek, vrijdag 10 april. Vroeg op en vroeg op pad met onze eigen chauffeur, Hans, die ons keurig op tijd afleverde bij Schiphol. Het begin verliep naar wens en voorspoedig. Vertrek vliegtuig wat aan de late kant vanwege schoonmaak en catering en wachten op passagiers van andere vluchten enz. Vlucht prima en snel met gunstige wind dus 7 uur ipv de verwachte 8. Amerika inkomen is lastiger dan eruit vertrekken, dat wisten we en daarom waren op veel en lang wachten voorbereid. Maar wat een opluchting, de barse luchthavenambtenaar / politieman was vervangen door een machine die ons paspoort controleerde, de vingerafdrukken van naar keuze linker of rechterhand nam en ons zelfs fotografeerde, Het resultaat kon zo op de lijst van de 100 meest gezochte criminelen. Maar goed, Amerika vraagt offers. Wie schetst onze verbazing dat er daarna toch nog zo'n barse, geüniformeerde meneer op ons pad kwam, die de vingerafdrukken van beide handen, inclusief duim, wilde, ook weer een foto maakte ( die we gelukkig ditmaal niet te zien kregen) en 2 grote stempels in ons paspart zette. Ik vraag dan wel waarom dit nu nodig was want de machine..... Enz. Kortaf antwoordde hij dat we te lang weg waren gebleven uit Amerika dus helaas, check en double check. Moet je maar eerder terugkomen! Met de foto in de hand, het bewijs dat we hadden voldaan aan de Amerikaanse eisen, naar de uitgang waar een andere beambte stond om die weer in te nemen. En ja hoor, daar stond onze privé chauffeur voor de volgende autorit, Jeff, met zijn bordje " Melse" En zo maakten meneer en mevrouw Melse kennis met de man die in de volgende 2 uur met ons zijn levensverhaal zou delen en wij het onze met hem. Dat vind ik ook nog steeds zou wonderbaarlijk aan Amerikanen, die enorme openheid waardoor je zelf ook veel meer over jezelf vertelt dan bij Nederlanders in dezelfde omstandigheden. Er bleken allerlei dwarsverbanden en overeenkomsten dus de tijd vloog. Bij Phyllis komen voelt al zo vertrouwd, we kennen het huis en de omgeving, dus behalve wennen aan het tijdsverschil restte ons alleen maar rust. Na een superlange nacht de volgende dag op bezoek bij haar 101 jaar oude vader. Hij was niet in orde en zat tijdelijk in een nursery home, wat bij ons verpleeghuis heet. Wat triestheid betreft doen ze niet voor elkaar onder, alleen was de omgeving een stuk aangenamer. Laagbouw en veel bomen maakten het buitengebeuren in elk geval wel wat aangenamer. Mooi te zien hoe hij genoot van ons bezoek, hij is nog heel alert en bij de tijd. En natuurlijk hebben we ook nu weer een foto gemaakt en moeten beloven voor we terugvliegen terug te komen. Daarna naar een vriend van haar, die voor een aantal Joodse vrienden en vriendinnen een (alternatieve ) Sedermaaltijd organiseerde. De Seder is een maaltijd die gewoonlijk plaatsvind aan het begin van de Joodse Pesach, het feest waarin de uittocht van het Joodse volk uit Egypte wordt herdacht. Vol van rituelen met betrekking tot zowel het eten en als de vertelling, de Haggadah. Bijzonder voor ons om dat mee te mogen maken, maar dat past ook hier. Jouw vrienden zijn ook mijn vrienden en daarom welkom. 's Avonds nog naar een concert door het Symphonie Orkest van de Cape, ( 3 fagotten Riekje). De 4e Symfonie van Mahler en een pianoconcert van Prokovjev, gehouden in het auditorium van de High School, helemaal gebouwd als concertzaal. Met ontvangst door een erehaag van kadetten van de Marine (?), loterijkaartjes, een vrijwilligster die op je jas paste, tot in de puntjes geklede musici, een concertpianist in een donkergrijs pak met knalgroen overhemd, een directeur die in Nederland was geboren en na afloop ons liet weten dat ons Veel Bedankte voor onze komst. Het concert was prachtig, en waar kom je nog tegen dat de dirigent en de pianist elkaar na afloop in de armen vallen, er volop geklapt wordt tussen de onderdelen vooral als die spectaculair eindigen. Bovendien speelde de pianist als toegift het schoollied van zijn High School dat een lied bleek te zijn van Billy Joel. Onze avond kon niet meer stuk, dat begrijpen jullie. Zondag was de dag van de grote transfer. Phyllis besloot vanwege de ziekte van haar vader niet mee te gaan naar Canada, dus er volgde een ontmoeting halverwege met Beth om ons over te dragen. Natuurlijk met a late lunch, in een restaurant beroemd om zijn vele en grote stukken cheese cake. Je wilt niet weten hoe groot en hoe veel. Daarna door naar Vermont en daar zijn we nu, met sneeuw rondom maar 22 graden overdag. Dus volop zomer.... Dat hebben we ook wel verdiend. Morgen op weg naar Montréal, dus deze keer ook Canada, here we come. Een mooie (werk) week voor allen en tot het volgende verhaal.