Back to The Cape

Zo langzamerhand komt ook aan deze fantastische reis een eind. Maar er valt natuurlijk nog best wel wat te vertellen. Gisteren, onze laatste dag aan de kust, begon nogal frisjes. Ook hier klaagt men over het weer, veel te koud voor de tijd van het jaar, lijkt wel Maart ipv April, wordt niet veel beter komende week enz. Een universeel topic dus.
Daarom wat later gestart dan normaal em. het doel was Mystic Seaport, het grootste maritiem museum ter wereld. Ze houden hier wel van superlatieven!!!!
De lucht was stralend blauw en de wind stevig.
Mystic Seaport is een nagebouwde 19e eeuwse haven met een vloot van antieke schepen, waaronder de enig overgebleven houten walvisvaarder de Charles W. Morgan. Daarnaast een 20-tal oude huisjes, met een 19e eeuwse uitstraling. Alles was open voor het publiek. Ook was er een scheepswerf waar men de boten restaureerde en opknapte. Alles toegankelijk voor publiek. Met op elke boot een gids die vragen beantwoorde en uitleg kon geven.
Han genoot ( en ik ook, maar ben niet zo van de technische details). Bij binnenkomst en na betaling kregen we een prachtig roze armbandje om als betalingsbewijs. Eigenlijk veel leuker dan een kaartje. Kun je die sparen ipv sigarenbandjes. Ik zie daar wel een markt voor in Nederland.
We zijn aan boord geweest van een tweemaster war een demonstratie werd gegeven door 5 zeer kloeke en stevige meiden hoe men vroeger een zeil oprolde. Dus omhoog langs het wand en dan langs de dwarsgaat, staande op een touw het zeil omhoog sjorren en vastbinden. Dit heette in het programmaboekje Working aloft on a square-rigger.
Dat was echt Girl-power. Super.
Ook de walvisvaarder was de moeite van het bekijken waard. Kleine mensjes moesten het toen zijn, Han stootte regelmatig zijn hoofd, niet al te dik, want anders paste je niet in de kooi en geen behoefte hebben aan privacy, want je sliep met 2, 4 of 20 personen. Men was 2 of 3 jaar op zee, geen gezellig familieleven dus.
Grappig waren de boten of zeg je schepen met Hollandse
namen, de Gerda 3 lll was een schoener, de Nellie was een sloep.
Je kon een zeil maken, er waren voorstellingen in het planetarium, je kon leren hoe men op zee bepaalde waar men was.( Geen ANWB daar. )
De reddingsbrigade uit die tijd opereerde ook wel wat anders dan tegenwoordig.
De zorgvuldigheid van zo'n museum en het enthousiasme van iedereen die er werkt is opvallend. We hebben er dus enorm van genoten.
Daarna terug naar Bill met zijn vele verhalen en anekdotes. Over zijn tijd bij de Navy, zijn diverse banen en baantjes daarna en tenslotte zijn werk voor het waterbedrijf in Coneecticut. In die hoedanigheid was een van zijn taken het opnemen van de watermeter. Hij vertelde dat hij regelmatig bij de meest mooie en grote huizen kwam, de duurste auto's in de garage, een super aangelegde tuin, maar binnen zaten de bewoners op plastic stoelen met een minimum aan meubilair. Voor een feest huurden ze het benodigde meubilair. Wat een bizarre wereld vol uiterlijke schijn. Ook dat is Amerika.

Vandaag weer terug naar de Cape en Phyllis. Een kleine 3 uur rijden. Brede rijbanen want men heeft hier grote auto's. Daardoor lijken wegen met 2 rijbanen net zo breed als bij ons 3 banen. Een groots en ruim gevoel. Om ervoor te zorgen dat je 's nachts in het donker je rijbaan houdt zijn de buitenkanten van de weg voorzien van een ribbelprofiel en tussen de rijbanen heeft men naast de witte, ons bekende markering, gaten in het wegdek gestanst. Dus als je gaat hobbelen weet je dat je niet goed zit. Het onderhoud van de wegen is hier vast een sluitpost want zelfs keurig je baan houdend hobbel je wat af.
Koffie bij Donkin Donuts voor onderweg en natuurlijk ook de donuts. Inmiddels weten we dat we de keus hebben tussen whole milk en skimmed milk, dat er 20 variaties bestaan in het donuts assortiment, dat je croissants kunt krijgen met een salade ertussen, en dat een sandwich altijd bestaat uit 2 grote porties dus dat je het beste samen 1 sandwicht kunt bestellen.
Mooie weg zo langs de kust. Aan de overkant zie je Long Island liggen, de landtong die na New York Oostwaarts de Oceaan in gaat.
Ik had me niet gerealiseerd dat New York eigenlijk niet aan de kust ligt maar dat er nog een heel schiereiland aan vast zit. Men gaat dus ook vanuit Westbrook even met de auto naar Long Island, 2 uur met de auto heen en 2 uur terug.
Tot woensdag rusten we een beetje uit, maar natuurlijk gaan we beslist weer wat ondernemen, Phyllis kennende. Dus ik kom nog eenmaal terug. Jullie wel te rusten, liggen vast allemaal al lekker te slapen. Wij gaan zo beginnen aan het diner.
Liefs, Mea