Aan de kust

Dear family and friends,
Gisteren een reisdag. Op weg naar ons laatste hotelletje eerst even een quiltshop bezocht. Zo dicht in de buurt, dat kon ik niet laten lopen en wat zijn ze groter en goedkoper dan in Nederland. Ik loop echt te watertanden. Han bleef heel verstandig on de auto, geen doen om met mij in zo'n winkel te zijn. Gesterkt door de aankopen vertrokken we naar het huis van Mark Twain, een van de bekendste Amerikaanse schrijvers. Ik weet alleen dat hij Tom Sawyer heeft geschreven en Huckleberry Finn, maar waar die over gaan, geen idee. Toch is het altijd interessant om zo'n huis te bekijken en je te laten rondleiden. Gerestaureerd en ingericht met, hetzij het echte meubilair of meubels uit dezelfde tijd. Helaas geen toestemming tot fotograferen, zelfs niet met de mobiel. Stiekem lukte ook niet, want daarvoor was de groep te klein.
We hadden een gids die al 18 jaar gidse en hij sprak op een wat gedragen toon, zodat ook niet Amerikanen in elk geval de belangrijkste woorden zouden kunnen verstaan.
Mark Twain ( echte naam Sam Clemens' ) leefde hier 17 jaar met zijn vrouw en 3 dochters, eind 19e eeuw. Hij liet het huis ontwerpen en bouwen met het geld van zijn vrouw. In deze periode schreef hij ook zijn bekendste boeken en werd daarmee bekend en beroemd. Het huis had 19 kamers en 6 badkamers, een soort hetelucht verwarming in de kamers, er was een soort spreekbuis vanaf elke verdieping naar de keuken, hij had gasverlichting en stromend water/ sanitair. Allemaal zeer modern voor die tijd. Kosten 40.000 dollar. Kom daar nu maar eens om. Hij reisde veel en het meubilair was Italiaans design. Geen licht huis, maar alles donker, bruin en hout, donkerrood, dus gelukkig dat hij verlichting had. Met kaarsjes is dat toch een heel geknoei. Verder ook het Downton Abbey gevoel met een butler, een aparte trap en eetkamer voor de staff, een gebied waar mevrouw Twain zelden kwam.
Twain heeft met zijn uitspraken en ideeën die voor die tijd zeer progressief waren, veel invloed gehad, zeker in die tijd.
Daarna door naar de kust, voor het laatste hotelletje.
Ik houd erg van het Bed en Breakfast-gebeuren of Inns, zoals ze hier ook wel heten. Ze zijn vaak wat kneuterig, doen soms aan als een Engelse cottage, de bedden zijn altijd goed en het sanitair is altijd schoon. De prijs is wel wat aan de hoge kant, in een Motel Zit je stukken goedkoper, maar dan voel ik met net in een slecht politiefilm. Doe je een kast open valt er een lijk op de grond!
Bovendien zijn ze altijd gezellig, hoewel we in ons eerste onderkomen de enige gasten waren. Maar dan kin je nog een gezellig gesprek hebben met de gastvrouw die thee voor je zet met een schaal met koekjes, zich verontschuldigend dat ze niet zelf gebakken zijn. Hoe leuk kan dat zijn.
Ons 2e onderkomen was zelf gerestaureerd en ingericht door Stephens, de gastheer, die van beroep meubelmaker was. Net als Jay, de schoonzoon van Phyllis, was het ook voor hem niet mogelijk daarvan te leven dus runde hij samen met zijn vrouw Susan deze Inn. Hij had veel van het meubilair zelf gemaakt, oa ons bed waar ik elke avond in moest springen, een gymoefening waar ik niet zo goed in was. Gelukkig heb ik wat bijgeleerd in de loop der jaren. Aan de ontbijttafel ontmoeten we een mevrouw die de marathon van Boston had gelopen. Ze rende al jaren marathons, was een hardloopcoach aan de universiteit van haar woonplaats, maar was tot haar grote verdriet uitgevallen vanwege onderkoeling. Het was koud en winderig en daar was ze niet hoed mee omgegaan. Nu weer terug naar huis en in het najaar de marathon van Washington.
Zo hoorden we dat in California er zoveel droogte heerst dat door de waterbeperking mensen hun grasvelden laten veranderen in rotstuinen. Ook bijzonder. Nu hebben Amerikanen toch niet zoveel op met tuinieren denk ik. Afgezien van de grote steden staan op het platteland de huizen op een groot grasveld, soms met hier en daar een grote struik. En zo'n grasveld lust wel een slok. Rotsen hebben dat toch minder.
Onze laatste Inn wordt gerund door Bill en Peggy. Bill doet de zorg voor de gasten en het huis denk ik. Ze wonen ergens anders, het is een heel gemakkelijk Help Yourself huis. Er is fruit, drinken, we kunnen de koelkast gebruiken en de magnetron, koffie zetten enz. Doe alsof je thuis bent. Bill is een joviale 60-ger, altijd in voor een uitgebreid praatje, geen idee waar Holland ligt, vol verhalen over banen, honden en huizen. Hij maakt een lekker ontbijt, zette superslappe koffie maar zit er gezellig bij.
Gisteravond uit eten geweest, ook weer bijzonder. Aanbevolen door Bill. Han een kipgerecht, ik vis. Volgens de kaart geserveerd met salade en pasta. Keuze uit 4 sladressings! De sla komt eerst, verwarring, beginnen we daarmee of wachten? Toch maar beginnen. Daarna een heel grote schaal pasta met saus. Dat hebben we toch helemaal niet besteld? Jawel, hoort bij het menu. En tenslotte, het hoofdgerecht! Inmiddels zat onze arme mag al O vol dat er maar een klein beetje bij kon. Geen nood, alles werd weggehaald, in witte bakjes gedaan en dat kreeg je dijn mee naar huis. In onze koelkast staan dus nu een schaal met pasta, genoeg voor een maaltijd van 2 personen en 2 halve hoofdgerechten. Bill zei vanmorgen, ja daar serveren ze wel supergrote porties. Gelukkig te horen dat zelfs Amerikanen dat supergroot vonden.
Vanavond dus thuis eten, dat wel.
Vandaag een rustige dag. Een bezoek gebracht aan Gillette Castle, gebouwd, niet door de meneer van de scheermesjes, maar door een acteur, stinkend rijk geworden met oa zijn vertolking van Sherlock Holmes. Gebouwd begin 20e eeuw als een Middeleeuws kasteel met torentjes en kantelen, kosten 1 miljoen. Gemaakt van op elkaar gestapelde stenen die hij door middel van een zelf ontworpen machine naar boven liet takelen. Het kasteel staat nl op een berg met uitzicht op de Connecticut rivier. Zijn gasten leidde hij met een treintje rond op zijn terrein. Het kasteel puilt uit van de rariteiten, maar helaas was ook dit gesloten tot Mei. Dus geen zicht op de spiegels waardoor hij vanuit zijn bed kon zien wie er coor de buitendeur stond. In zijn testament stond wel dat dit kasteel nooit in de handen mocht vallen van " volslagen idioten" . Maar ja, zijn we allemaal niet af en toe een beetje gek.?
Daarna een museum bezocht over de historie van de Connecticut River, met zelfs een Nederlands tintje. De boot die als eerste de rivier opvoer, was gebouwd door een Nederlandse kapitein. We spreken 17e eeuw. Beetje trots natuurlijk.
Nu weer op de thuisbasis. Ons hoofd begint langzamerhand een beetje vol te geraken, dan wordt het tijd om weer naar huis te gaan. Maar ..... We hebben nog wat mooie dagen te gaan dus ik houd jullie op de hoogte. Het weer hier wel zonnig, maar koud en winderig. Tot zondag.