Deel drie - Phyllis

We zijn weer terug in Washington DC en beginnen aan deel 3 van onze Amerika-reis, nl het bezoek aan Phyllis, mijn vriendin en haar familie. Maar jullie hebben onze belevenissen in Luray nog tegoed. De bedoeling was om,na alle historische informatie, te genieten van wat de natuur kan bieden. Maar de weergoden vonden dat waarschijnlijk niet zo'n goed plan, want 2 van de 3 dagen regende het flink. Bovendien was het behoorlijk koud. We besloten dus de natuur binnen te beleven en hebben daarom een bezoek gebracht aan een van de vele grotten. En dan bedoel ik ook echt grotten met kathedraalachtige ruimtes vol met stalactieten / stalagmieten, sommige wel meer dan 20 meter hoog. Je volgt de gids, over een route van ruim 2 km geplaveide paden. De grot is bij toeval ontdekt begin 19e eeuw. Je wordt er stil van als je ziet wat de natuur, ook in dit opzicht, tot stand brengt. De groei van deze stalactieten is ca 2,5 kubieke cm per 125 jaar. Als je dan de hoogte van de kolommen bekijkt, bestaat dit alles al miljoenen jaren. En dit is niet het enige grottencomplex in de Apalachen.
Alles is natuurlijk artistiek aangelicht, want dat kun je de Amerikanen wel toevertrouwen. Bovendien heeft een meneer Sprinkler ( familie van de uitvinder van de Sprinklerinstallaties? Geen idee ) een orgel ontwikkeltd dat via een ingenieus systeem, de stalactieten laat trillen en de toon die dan ontstaat laat horen. Wij kregen een stevig christelijk psalm voorgeschoteld en verlieten dus met een goed gevoel de grotten. GeIet op het weer zijn we daarop een klein, maar goed voorzien museum ingedoken, waar men een flink aantal echt oude auto's tentoonstelde, denk aan eind 19e en begin 20e eeuw. Altijd leuk om te zien, auto's nog zonder stuur, maar met een handel - zonder dakbedekking, dus bijzonder geschikt voor het mooie Nederlandse weer - nog geen ruitenwissers dus als het regende, er was inmiddels wel een dakje, moest de chauffeur het voorraam openzetten anders zag hij niets - auto's waarbij de passagiers voor de rijder zat, zodat het moeilijk was iets van de weg te zien gelet op de hoofdbedekking van die dagen. Kortom, we hebben ons kostelijk vermaakt. Hoogtepunt de auto van Rudolf Valentino, kon zo mee met het huidige wagenpark van de sterren.
De regen bleef dus hebben we ons teruggetrokken in ons privé cottage, een luxe onderkomen dat we dan ook erg waardeerden. Zelfs met een hot tub in de tuin, permanent op temperatuur, maar de buitentemperatuur helaas te koud om te gebruiken. Geen badjas en in het zicht van de buren waren van minder belang.
Dinsdag was het gelukkig zonnig en droog. Helaas was ons eigenlijke doel, een mooie weg door de bergen met vergezichten en wandelmogelijkheden, afgesloten vanwege sneeuw en ijs de voorafgaande dagen. Dus hebben we een alternatief gevonden, een bezoek aan een Natural Bridge, een door de natuur gevormde rotsboog van vele meters hoog ( 55 m ). Daaraan gekoppeld een mooie wandeling naar een verder gelegen waterval gaf ons toch het gezochte natuurgevoel. Fijn hoor, rustig wandelend langs een klein riviertje, vogeltjes, licht groene blaadjes en opvallen weinig mensen. Onderweg een heel kleine Indiaanse nederzetting, voor het historisch perspectief, over hoe de Indianen zo'n 2000 jaar geleden in dit gebied rondtrokken. Op hoogtijdagen zijn er vrijwilligers die laten zien hoe men toen leefde en werkte, maar nu zat er 1 meneer, die al je vragen beantwoordde bij een vuurtje in de Indianenhut. Dat fascineert me wel, al die vrijwilligers die daar van 9 tot 5 op hun post staan, met af en toe iemand die een vraag stelt. En in elk gebouw dat je binnengaat kom je zo iemand tegen. Zo ook dus deze meneer, alleen in zijn twijgenhutje, weliswaar warm, maar toch ..... Na de wandeling kon je de vlindertuin bezoeken, inbegrepen, dus ook gedaan. Echt mooie grote vlinders, klein van opzet maar goed verzorg. Dus echt natuur en paste daarom prima in de dag.
We moesten wel een eindje rijden voor deze ervaring maar ook dat was absoluut de moeite waard. Stel je voor, glooiende bergen aan beide kanten van de weg, veel ruimte waar je ook kijkt, koeien in de wei, vrachtwagens voor en naast je op de Highway, afritten waar je 4 hotels, 3 benzinestations en 5 eetgelegenheden hebt. Van te voren aangekondigd met naam en toenaam, zodat je kunt besluiten : ja de Mac of nee toch Subway. De automaat is op deze wegen even wennen want als je niets doet, ga je steeds sneller de berg af. Ben je wel gauw beneden in elk geval, maar met bochten is dat toch wel iets te link.
Vanmorgen op weg naar Washington een omweg, vanwege een dynamietopblazing van een stuk rots. De brokatukken waren op de weg terecht gekomen en moesten worden opgeruimd. Onze gps- mevrouw werd helemaal gek van onze routekeuze. Elke 200 m ging ze herberekenen, want je hebt hier een aantal U- bochten op een Highway, dat wil je niet weten. Tenslotte gaf ze het op en schakelde zichzelf uit.
We lieten haar even met rust en daarna bracht ze ons prima naar Washington waar we onze auto weer moesten inleveren. Alvast wat voorwerk gedaan op het vliegveld voor morgenochtend want dat wordt een vroegertje, maar met een wake-up call en een taxi moet het wel lukken. Zitten ons nu te verbazen over de reclame hier, een christelijk datingbureau (Gods perfect match for you ) , geneesmiddelen voor allerlei kwalen, ook die je alleen bij je dokter kunt krijgen ( men is verplicht alle bijwerkingen + contra-indicaties te vermelden, de reclame kan daardoor nogal lang uitpakken), baden en douches voor senioren (waarbij men in badjas onder de douche of in bad gaat ) Geweldig!
Voor nu weer even genoeg. Han zegt steeds, zit je nu nog te typen, maar er is over dit land ook zoveel te vertellen.
Voor jullie nog fijne werkdagen, geniet van Nederland want het is er niet zo slecht, behalve misschien het weer. Liefs Mea.