massachusetts

Ik heb julie verlaten toen we in een hotel in Washington zaten. Volgens de desk-medewerker was een taxi om 5 uur AM ruim op tijd voor het vliegtuig van 6.15. Hoewel Han altijd minstens 2 uur voor vertrek aanwezig wil zijn, vertrouwde hij erop dat dit zou kloppen. En ondanks het feit dat men onze boeking van NY naar Boston niet kon vinden, er veel heen en weer getelefoneerd moest worden en we uiteindelijk wel een boarding pas kregen maar geen stoelnummer, zaten we op tijd in het vliegtuig.
Vliegtuig???? Men noemt het hier een shuttle en het heeft ook meer weg van een trein. Twee stoelen links, twee stoelen rechts en alleen in het midden kun je staan.De koffertjes die normaal mee kunnen in de luiken bovenin, gaan nu allemaal in een aparte bagageruimte.De wat forsere Amerikanen passen niet in de stoelen. Maar ondanks de beperkte ruimte hadden we prima vluchten naar New York ( 45 min.) en door naar Boston ( 35 min.)Je staat overigens gewoon in de file te wachten tot het vliegtuig kan vertrekken, spits op de A 12 is er niets bij.
Hotel in Boston was heel goed en zo dicht bij het centrum dat we alle bezienswaardigheden konden belopen.
Boston is de meest op Europese steden gelijkende stad die we hebben bezocht. Veel bakstenen huizen, wat kleinere straatjes, veel resturantjes en een klein overzichtelijk centrum. Het was ten tijde van de Engelse overheersing , midden 18e eeuw, sterk verbonden met Engeland mede vanwege de handel over en weer. Maar toen de Engelsen steeds meer belasting ging heffen op ingevoerde producten en er geen invloed tegenover stond, sloeg de stemming om. ( No taxation without Representation. Uit protest werd ingevoerde thee in de haven van Boston gedumpt, de Tea Party. De huidige Tea Party in Amerika refereert daaraan.
Door het centrum van Boston loopt de Freedom Trail,een 5 km lange route die alle plaatsen, belangrijk in verband met de Revolutie, met elkaar verbindt.
Aangelegd in 1958, maar inmiddels heeft men het begrip Freedom breder getrokken. Zo staat er aan deze weg een schitterend en heel indrukwekkend Holocaust-monument, 6 vierkant glazen zuilen van 25 m hoog, teksten van overledenden in het glas gegraveerd. De bodem van de zuilen bestaat uit een rooster waardoorheen de damp/stoom van de metro naar boven komt. Een bijzondere ervaring.
Via deze Trail hebben we Boston bekeken. De oude markthal met alleen maar eettentjes binnen en winkeltjes buiten, de Meeting Hall waar burgers discussieerden over wat er met Boston moest gebeuren ten tijde van de Revolutie, de oude begraafplaats
enz.
Natuurlijk mocht een bezoek aan het beroemde cafe Cheers, uit de gelijknamige tv serie, niet ontbreken en we hebben daar een heerlijk biertje, zich maar gerust bier, gedronken. Hartstikke druk natuurlijk want iedereen wil daar geweest zijn. De deur waar je door naar binnen gaat, eerst het trapje af, zijn heel herkenbaar. Voor de rest zal ik de tv serie maar weer eens moeten gaan bekijken. Lekker in het park gezeten, want we gaan de weken toch wel voelen.
De volgende dag, voor Phyllis ons zou ophalen, nog even naar de haven. De skyline van Boston is heel bijzonder, een mengeling van oud en nieuw, hoog en laag, glas en steen.
Goed te zien vanaf de waterkant.
Om 2 uur kwam Phyllis ons ophalen en naar haar huis is het toch nog 2 uur rijden. Ze woont in Marston Mills, een heel klein plaatsje op Cape Cod.De Cape is een schiereiland dat begint onder Boston. Het is een heel gewild maar ook hartstikke duur vakantieoord. De Kennedy's o.a. hadden er een groot vakantiehuis. Niets voor ons soort mensen dus. Haar huis ligt aan een meer, tegen een helling, en je kijkt vanuit de woonkamer uit over het water.Een veranda rondom, een overdekte patio, kortom je komt hier helemaal tot rust.
Dat is ook de bedoeling, al zal dat niet helemaal lukken, want als je gasten hebt dan wil je ze ook vermaken.
Bij Phyllis voelt het als thuiskomen, we hebben elkaar bijna 5 jaar niet gesproken maar het lijkt alsof we vorige week nog contact hebben gehad. Ze houdt gelukkig van sterke koffie, heeft een voorkeur voor Obama en vindt Mitt Romney een engerd. We zitten beslist op een lijn!
Vandaag zijn we naar een sportwedstrijd geweest van haar kleinzoon Colin. Hij zit op een college dichtbij ( 75 km rijden) maar in Amerika wordt afstand altijd op een andere manier bekeken dan bij ons. Hij speelt lacrosse, ons volkomen onbekend. Jullie misschien ook dus een korte uitleg. Gespeeld met twee teams van 9 spelers, waarvan 1 in het doel staat. Een heel klein doeltje, je vraagt je af hoe men daarin kan scoren. Elke speler heeft een stck met een netje waarin hij de bla opvangt en doorspeelt. Het is een heel fysieke sport en heeft veel dezelfde regels als ijshockey. Je mag de bal schoppen, met het netje van de grond oprapen, stevig tegen elkaar aanbeuken, achter het doel langs spelen enz. Onophoudelijk wordt er gewisseld dus het lijkt me heel verwarrend spelen. Moeilijk te volgend omdat je niet kunt zien wie de bal heeft. Ik probeerde dat op te lossen door te kijken wie er het hardste liep, met het idee dat je met de bal toch zo snel mogelijk naar de goal van de tegenstander wil, maar dat hielp niet want iedereen liep hard. Wilde je het verloop volgen dan moest je je dus heel erg concentreren op het spel. Gelukkig won Colins team met 15-6. Er werd gespeeld op de campus en dan valt je op hoe ruim alles hier is opgezet ( en hoe dichtbevolkt Nederland dus is.) Veel groen, veel sportvelden, veel onbekend sporten ( er werd ook een wedstrijd gespeeld tussen twee teams met een frisbee????) en dat alles in een zeer opgewekte sfeer. Het winnende team kreeg een schaal zelfgebakken koekjes,er werd luid gejuicht en geklapt, en na afloop ruimden de spelers alle attributen en zelfs de doeltjes op.

Daarna zijn we met z'n vijven gaan eten, een early supper zoals ze dat hier noemen. Fijn tijd te hebben om te praten met Colin en David, zijn vader. Om de dag ten slotte in stijl af te sluiten hebben we een bezoek gebracht aan....... Ikea. De enig vestiging in Massachusetts. Phyllis wil ipv een slaapbank, 2 aparte slaapstoelen aanschaffen en die had ze op internet bij Ikea gezien. Maar een kwartiertje rijden vanaf het sportveld, dus waarom niet.
Zo apart om daar te lopen, dezelfde meubels, ook hier verplicht de hele winkel door, mensen met karren vol alsof het voor niks is, problemen om het gekochte in de auto krijgen, zo herkenbaar en zo universeel.

Ook interessant zijn de nummerplaten van de auto's. De nummerplaat achter is verplicht, maar tegen extra betaling kun je er wat leuks van maken, bv een dolfijntje of vuurtoren erop, een embleem van je favoriete sportclub of een extra tekst, bv preserve the truth. Voor meer geld krijg je een heel eigen plaat, ik zag: OK 3 ( was dat de derde ok-auto?), WAITT ( was dat zijn naam of had hij moeite met spellen?)en F16 ( vast een piloot). De nummerplaat aan de voorkant kun je zelf laten maken of eventueel een kopie van de achterkant of helemaal niets. Alle opties komen voorbij. Als ik een leuke zie zal ik die melden.
Het is inmiddels half 12 dus ik ga naar bed. De hele dag Engels praten is best vermoeiend en vaak hoor ik mezelf iets zeggen waarvan ik denk, is dat nu goed, is dit vertaald nederlands of bedenk ik gewoon zelf wat Engelse woorden. Maakt niet uit, want ik heb altijd mijn handen en voeten nog om me te helpen.
Voor jullie in Nederland een fijne zondag, wat beter weer en maandag bericht ik jullie vanuit Vermont.
Liefs Mea