Aan alles komt een eind helaas

Lieve familie en vrienden,
Zelfs aan alle leuke dingen komt een eind. Dit wordt het bijna laatste verslag van onze Amerika-reis. We zijn nog steeds in Vermont, koud, regenachtig en guur. Gisteren niet al te veel gedaan, beetje winkelen, wat boodschappen, veel kletsen want vooral Beth is heel nieuwsgierig naar ons land. Dus vertellen we over de koningin, over sneeuw en schaatsen, over het water en de dijken, en alles is amazing. Maar oprechte amazing!
Ook een bakery store bezocht, waar Beth af en toe werkt. Zoals alles is dit ook een megawinkel in een vrij klein plaatsje. Stel je een supermarkt voor met schappen stellingen vol met ingrediënten voor het bakken van brood, muffins, scones, allerlei koffie-cakes en ander gebak, decoraties voor gebak en cupcakes, broodbakmachines, yoghurtmaakmachines, thee, schorten enz. enz. enz. En dit alles beslist heel flink geprijsd. Smaakvol ingericht. Voldoende personeel. En druk dat het was..... Ze geval ook bakcursussen die al maanden van te voren zijn volgeboekt. Dat zie ik in ons kleine landje niet zo gauw gebeuren, maar zelfgebakken scoort hier hoog. Dus ook maar wat gekocht zodat de kinderen binnenkort apple cinnamon scones en blueberry muffins voorgezet krijgen.
's Avonds pizza gemaakt met Bria.

Vandaag niet veel anders, het weer werkte ook niet erg mee.Een bezoek gebracht aan David, Phyllis zoon . Hij woont op een oude boerderij, gebouwd in 1868, ,et 6 ha land eromheen, weide, bos en een vijver. Het kost hier allemaal niets want ze hebben er ook zoveel van.. Amerikanen zijn erg gastvrij, altijd koffie met iets erbij, en ze zijn erg belangstellend. Of ze zich een voorstelling kunnen maken waar je het over hebt en of ze het ook onthouden is een tweede maar is altijd wel gespreksstof. Het inchecken verliep niet zoals we wilden. Misschien waren we te vroeg en was de termijn toch 24 ipv 30 uur, in elk geval waren er geen stoelen naast elkaar meer beschikbaar. Veel frustratie en stress, maar gelukkig heeft Beth, na contact met Delta Airlines ervoor gezorgd dat we keurig op rij 29 naast elkaar kunnen reizen.
. 's Avonds uit eten met de hele familie.
Alleen Jay was afwezig. Hij is brandweerman en had een 24uurs-dienst. Toen ik hem voor het eerst ontmoette had hij nog een eigen bedrijf waar hij de meest mooie houten tafels en kasten maakte. Hij hoopte daarmee zijn gezin te kunnen onderhouden maar helaas mocht dat niet zo zijn. Nu zet hij zijn kwaliteiten in voor de voltooiing van zijn huis en het opknappen van een oude, in Nederland gemaakte boot en een oude, door Ebben voor 10 uur werk gekochte Landrover. Han heeft zich al bereid verklaard hand- en spandiensten te komen verrichten in de toekomst.
Na de maaltijd even langs de kazerne voor een rondleiding. Han in brandweerjas en helm, Han in de brandweerauto, dat zijn mooie foto's. De brandweer hier heeft ook medische taken die bij ons door de ambulances worden gedaan.

Langzamerhand komt het afscheid dichterbij en datar zie ik best tegenop. Het is zo'n warm en knus gezin en het heeft ons met zoveel liefde ontvangen. Moeilijk om weer weg te gaan. Maar toch, de hele dag Nederlands kunnen praten, een bruine boterham met kaas en het weerzien met familie en vrienden is ook een heel fijn vooruitzicht.
Over het land en zijn bewoners is nog zoveel meer te vertellen. Ik heb het nog niet eens gehad over de dikke Amerikanen, die in bus en trein niet eens op een zitplaats passen. Niet alleen dik, echt mega-dik, waarbij je je waggelend ziet lopen, hijgend 3 treetjes beklimmen en waarvan je je afvraagt waar ze in hemelsnaam hun kleren kopen.
Of over de verkeersaanduidingen die hier allemaal in tekst worden weergegeven, zoals dat je je richtingaanwijzer moet gebruiken bij het veranderen van rijbaan, dat even verderop de schoolbus stopt, dat je bij rood wel of niet rechtsaf mag slaan, dat de brug eerder glad wordt dan de weg....... Nu begrijp ik waarom ze niet zo hard mogen rijden, anders kun je dat allemaal niet lezen.
Dus toch, hoe Pijnlijk afscheid nemen ook is, we hebben moeten beloven niet meer zoals te wachten tot het volgende bezoek. En misschien komen ze wel eerder op bezoek bij ons, zou ook leuk zijn.
Rest mij jullie nog een fijne werk of vakantiedag te wensen, vanuit de VS voor de laatste keer veel liefs,
Mea.