Vermont

Gisteren hebben we een bezoekje gebracht aan Martha's Vineyard, een eilandje iets onder de Cape, ongeveer 3 kwartier varen met de boot. De naam van het eilandje is afkomstig van de ontdekker, een Engelsman uit de 17e eeuw. Toen hij aankwam met zijn boot zag hij allemaal druiven, vandaar Vineyard, en zijn dochter heette Martha, vandaar de combi. Phyllis had om 11 uur een bijeenkomst, dus we vertrokken wat later. Gelukkig sloot het vervoer prima op elkaar aan, de auto, de bus van de parkeerplaats naar de boot, en de boot zelf. Helaas waren we voor de leuke winkeltjes net een paar weken te vroeg. Het zomerseizoen begint op Memorial Day, het laatste weekend van mei. Dan gaan ze daar helemaal los! Nu was het allemaal wat rustiger, maar gelukkig vonden we een taxichauffeur die bereid was om ons, tegen betaling natuurlijk, het eiland te laten zien. In een uurtje ben je het hele eiland rond. Normaal wonen er 37.000 mensen op het eiland, in het zomerseizoen zijn dat er 120.000. Je ziet er de meest grote en fantastische huizen, tegen de meest fantastische prijzen. Zo heeft de baas van Norton anti-virus er een huis laten bouwen van 13 miljoen dollar. Onze gids /chauffeur vertelde dat dit, zoals we al vermoeden, het vakantie-eiland is voor de rijken, denk aan de Kennedy's en de Clintons. De oorspronkelijke bevolking bestond uit Indianen, zoals ook op de Cape.
Daarnaast is er ook een grote gemeenschap van methodisten gevestigd, die vroeger in de meest schattige huisjes woonden, de " peperkoekhuisjes" , in de meest zoete kleuren geschilderd, paars en roze, met veel versieringen en tierelantijen. Te huur in de zomer voor erg veel geld. De film Jaws is hier ook opgenomen, in het vroege voorjaar omdat er dan nog niet zoveel toeristen zijn. De scene waarin iedereen schreeuwend uit het water liep omdat de haai was gesignaleerd, leverde weinig problemen op, want de watertemperatuur was zodanig dat je ook zonder haai schreeuwend het water zou verlaten. (aldus onze gids). Verder natuurlijk veel Zandvoort en Renesse! Terug met de grote boot en aanzienlijk meer mensen dan heen.
's Avonds lekker thuis gegeten en veel gepraat. Phyllis heeft een heel brede belangstelling en veel kennis van zaken op allerlei terrein, bovendien is ze erg nieuwsgierig hoe de zaken bij ons geregeld zijn. We hebben het dus over de politiek ( ze is erg voor Obama maar ziet zijn herverkiezing somber in),over godsdienst, over pensioneren en haar werk(ze wordt 70 en werkt nog ateeds full time als directeur van een school), over familie enz. Af en toe moeilijk om de juiste woorden te vinden, maar gelukkig begrijpt ze veel. De hele dag Engels horen en spreken, maakt dat ik nu zelfs tegen mezelf Engels praat.

Vandaag een reisdag met eerst een bezoek aan haar vader, die inmiddels 98 jaar oud is. Wat dunner dan 5 jaar geleden maar nog even sprankelend en scherp van geest als toen. Als Romney wordt gekozen immigreert hij naar Canada! Hij was zo blij ons te zien en wij hem, geweldig. Hij woont inmiddels in een appartement in een senioren-residentie, waar zelfstandige ouderen en ouderen met een zorgvraag samen wonen. Luxeus van opzet en aankleding, kost dan ook 5000 dollar per maand, maaltijden inclusief. En dit is schijnbaar nog de goedkoopste. Wel alles zelf te betalen graag.
Vervolgens de reis naar Vermont waar Phyllis' dochter Beth met man Jay en kinderen Ebben en Bria woont. Een reis van ruim 4 uur rijden.
En aangezien ik achterin zat heb ik me maar bezig gehouden met wat bijzonderheden ten aanzien van het autoverkeer in dit land. Elke staat heeft zijn eigen nummerplaat met motto, zoals The Spirit of Amerika, de Mountain State, of en dat vond ik de leukste: Live Free of Die! Natuurlijk weer leuke nummerplaten , zoals Jasons 8, de trotse vader die Son Leo op zijn auto had, de Italiaan met Ciao Bella en de man met Dealer erop. Heb erover gedacht hem een jointje te vragen.
Amerikanen zijn keurige rijders, op geen enkele weg mag je harder van 65 Miles, ca 100 km en de meesten houden zich daar keurig aan. De boete voor te hard rijden wordt je regelmatig op borden langs de kant van de weg voorgehouden en misschien dat dat helpt. Risten bij een wegversmalling gebeurt voorbeeldig, om en om en niemand voegt voor zijn beurt in.
Oriënteren zonder gps is een stuk lastiger. Op de wagen staat alleen het wegnummer aangegeven en of je noord, oost, zuid of west rijdt. Dat moet je je dus van te voren goed realiseren. Phyllis voert dan ook gesprekken zoals, ik zit nu op de E (east ) 128 en moet naar N ( noord) 58. Hoe kom ik daar? De E 45 of toch liever de S 66? sPlaatsnamen onderweg vind je amper, hooguit bij een afslag en dan ook nog vaak alleen maar een straatnaam, afslag Wellington road. Welke plaats is dan onzeker. Ik zou volkomen verdwalen zonder gps. Zelfs met gps ben ik er niet helemaal zeker van of ik zou aankomen.
Tijdens het autorijden houd je zoveel mogelijk je eigen rijbaan, dus passeren auto's je links en rechts. Zolang je niet van baan verandert gaat alles goed. Alleen bij 2 rijbanen houd je zoveel mogelijk rechts.

Vermont is een heel heuvelachtige staat, met een slechte gsm-ontvangst. Het plaatsje waar de familie woont, Norwich, is zeer uitgestrekt met een klein centrum. De huizen zijn allemaal van hout, weinig bakstenen gebouwen en weinig tuinen. Veel grond per huis, alles gras met in het midden het huis. En dat straten lang. Mooie huizen, niet hoog, meestal maar 1 verdieping, maar wel een groot oppervlak, bijna allemaal met een veranda aan de voorkant.
De aankomst hier was overweldigend, iedereen was erg enthousiast dat we er eindelijk waren, na 4 1/2 jaar, de kinderen uitgelaten zoals kinderen dat kunnen zijn, en het voelde ook weer als thuiskomen bij familie. Beth had heerlijk gekookt, kip met groente in de slowcooker, een spinaziequiche en een salade, toe ijs met een rabarber/pompoen taart. Het voelt heel bijzonder zo opgenomen te worden in een Amerikaans gezin. En dat allemaal als gevolg van een uitwisseling tussen twee scholen. Natuurlijk worden er al plannen gemaakt over wat we de komende twee dagen gaan doen, maar dat hangt ook af van het weer begreep ik. Laat het fijn over me heenkomen.
Voor nu was dit het wel, is inmiddels al weer laat. Wens jullie een fijne werk/ of vakantieweek toe. Hoop dat de koninginnedag gezellig, zonnig en oranje was.
Spreek jullie woensdag weer.
Liefs, Mea.