De countryside

Het kostte wat moeite omdat de Wifi niet goed werkte, maar hier ben ik dan. We zitten nu op het platteland, in Lancaster Pennsylvania. Maar eerst even terug naar gisteren in Philadelphia. We hebben ons weer ondergedompeld in de Amerikaanse geschiedenis. Een bezoekje aan Liberty Bell, symbool voor Liberty en Freedom. Oorspronkelijk de vrijheid van de Amerikanen die nog steeds te lijden hadden van de Engelse overheersing, later vrijheid in het algemeen, die van de slaven, de negers, de vrouwen, de homo's, enz. Bij het eerste gebruik sprong er al een flinke scheur in de bel, en ondanks diverse herstelwerkzaamheden bleek die niet te verhelpen. Dus gaan Amerikanen blij met de gescheurde Bell op de foto. Om de Bell is een heel paviljoen gebouwd met foto's, verhalen, voorwerpen enz. Leuk was het toen een vader, bij de foto van Martin Luther King, aan zijn 7-jarige dochter vroeg wie die meneer was, en zij zonder aarzelen zei: Barack Obama. Vervolgens hebben we ons in een boot op wielen ( de Ducktours) al kwakend, zingend ( YMCA) en swingend( de vogeltjesdans) door de stad laten rijden op zoek naar de laatste bezienswaardigheden. Ook een rondje varen op de rivier hoorde hierbij, en dat was ook de meerwaarde gezien de temperatuur van 30 graden. Als beloning voor zoveel volharding kregen we een echt eendenfluitje!!! Waarvan acte. Natuurlijk mocht een bezoek aan het huis van mevrouw Betsy Ross niet ontbreken. Zij heeft de allereerste Amerikaanse vlag gemaakt, naar ontwerp van een man, helaas. Dat laat het patroon ook wel zien :13 sterren in een cirkel, zoals bij de Eurovisie, en 13 rood/wit banen, verwijzend naar de 13 beginstaten.Een vrouw had daar beslist wat frivolers van gemaakt. Ze deed er een week over, vertelde ze, maar goed, ze handwerkte al een jaar of 15. Bovendien zat ze in de woning-inrichting, gordijnen, bekleding van stoelen, e.d. dus voor een vlag draaide ze haar hand niet om, al had ze dat nog nooit gedaan. Elke nieuwe staat betekende in het begin een nieuwe ster en een baan erbij. Dat werd te gek, bijna elke week een nieuwe vlag, dus uiteindelijk wachtten ze tot ze een stuk of 4 nieuwe staten hadden. Dan 4 sterren erbij, de cirkel werd een aantal rijen maar het aantal banen bleef 13. Ze heeft er goed aan verdiend mevrouw Ross, want er waren toen veel vlaggen nodig op het slagveld en die bleven vanzelfsprekend niet lang ongeschonden. De omzetsnelheid was dus heel hoog. Bovendien werd ze erg oud (84), geen pensioen, dat betekende stug doorgaan. Inmiddels kon er in ons hoofd geen geschiedenisfeitje meer bij, het was tropisch warm en ik kreeg nog steeds geen foto's op mijn I-pad. Dus al lopend, 14 blokken ( van straat 2 naar straat 16) naar de Apple-store. Ik had alles bij met , I-pad, camera, snoertjes, het speciale foto-upload-apparaatje uit Washington. Dus, Hi, my name is Ken , how are you, ging voor mij aan de slag. Helaas, ook hij zag het niet, maar met het upload apparaatje was niets mis, dus de I-pad??? Daarvoor een afspraak gemaakt met de techneut, 2 uur later. Ruim tijd voor een maaltijd, een drankje en weer terug. En ja hoor, hij vond de oorzaak, mijn padje moest gewoon geüpdatet worden. Alle apps die erop stonden zijn er nu af,maar de foto's kunnen er tenminste op. Vanaf morgen dus.... Weer terug naar vandaag. Het leek ons handig om, gezien de hoeveelheid bagage, met een taxi naar het verhuurbedrijf te gaan. Om te reserveren bel je de taxicentrale, die vragen je telefoonnummer en zodra ze horen dat het een buitenlands nummer is, wordt de aanvraag niet geaccepteerd. Han bleef bellen en uitleggen, maar er kwam geen cab. Dus...... De eerste de beste taxi die langs reed heb ik, alsof ik dat dagelijks doe, aangehouden en die heeft ons in no time naar het station gebracht, waar onze rental zat. Een Marokkaan, hoe zoeken we het uit, 13 jaar in USA, vond Nederland zo'n mooi land want Marokkaanse voetballers konden zomaar in het Nederlands elftal spelen. Een lieverd dus en zo hulpvaardig! Onze dag kon niet meer stuk. We rijden nu in een Dodge, de bagage kan allemaal in de achterbak gelukkig. De automaat is nog wennen, af en toe knal ik een beetje hard naar voren en soms gaan we vooruit als achteruit de bedoeling is, maar alles went. ( Han vindt dit een overdreven voorstelling van zaken) We hebben GPS, in het Nederlands, alleen rijden we mijlen ipv kilometers. Zijn we er ook sneller toch! Inmiddels zitten we in een schattig B en B-tje in Dutch country, oftewel het gebied van de Amish. en we hebben ze al gezien, de koetsjes met paarden, de kinderen op de step met lange rokken en hoedjes, jongetjes met lange broeken en jasjes op de fiets. De omgeving is weer eens iets anders dan de stad, van een enorme uitgestrektheid, wat heuvelachtig, grasland maar ook gecultiveerd, veel zwart witte koeien, een heel vertrouwd gezicht dus en veel silo's. We gaan ons er waar morgen in onderdompelen. Minder lopen is ook wel fijn, niet de hektiek maar de rust, ook niet verkeerd. Vanmorgen als laatste eerbetoon aan de Amerikaanse geschiedenis het park bezocht waar Washington zijn troepen had ondergebracht alvorens weer de strijd aan te gaan met de Engelsen. Prachtig onderhouden, gerund door vrijwilligers, met alle toeters en bellen en ook weer ontzettend interessant, maar nu is het wel genoeg. Mijn hoofd vrijmaken voor de natuur en de Amish. Hoop dat de Wifi dit bericht kan overzenden. Voor jullie nog een prettige werkweek, als troost kan ik melden dat het weer hier ook sterk gaat veranderen, kouder en meer land op regen. Ook dank voor jullie leuke reacties. De open deur van de vele Amerikanen in Philadelphia blijft me bij, net als de natte sneeuw die jullie moeten verduren. En ja, die piano in het Witte Huis, de vloer was van hout, misschien houtworm???? Blijf reageren, we vinden het altijd gezellig die berichtjes te lezen. Veel liefs en we spreken elkaar gauw. Liefs Mea